Berlin 1

Berlin! Berlin! Wir fahren nach Berlin!

Αυτο ηταν το συνθημα το καλοκαιρι του 2006, οταν τα panzer προελαυναν προς τον τελικο του Βερολινου, παιζοντας παραδοξως και καλη μπαλα. Σε ολα τα παιχνιδια ημουν εναντιον τους, εκτος απο τον ημιτελικο με τους λιγδιαρηδες Ιταλους, τον οποιον ομως κερδισαν (οι λιγδιαρηδες). Δικαιως. Ειναι παραξενο οτι ενω παλια ημουν παντα Γερμανια σε επιπεδο εθνικων ομαδων, απο τοτε που ζω εκει δε γουσταρω με τιποτα να τους βλεπω να κερδιζουν. Το αλλο παραξενο ειναι οτι ολοι οι μη Γερμανοι γνωστοι και φιλοι μου συμμεριζονται την ιδια αποψη. Το πιο παραξενο απο ολα, ειναι οτι κανεις απο εμας δεν αισθανεται ασχημα να ζει στη Γερμανια, δεν εχει γινει ποτε αντικειμενο ρατσιστικης συμπεριφορας η εστω διακρισης επειδη ειναι ξενος, δεν εχει προκληθει ποτε απο Γερμανο με ατακες του στυλ “ειμαστε η καλυτερη ομαδα“, “το εχουμε στο DΝA μας“, “προσκυνηστε μας“, “πελατες“ και διαφορα αλλα τριτοκοσμικα που συνηθιζονται να ακουγονται απο υπερκομπλεξικους ξιπασμενους κατοικους γνωστης μεσογειακης χωρας, η καλυτερα μεσογειακων χωρων, για να ειμαστε δικαιοι με ολους. Τελος παντων, δε θα συνεχισω με αμπελοφιλοσοφικα ζητηματα και υπαρξιακες αναζητησεις του τυπου “Ποιος ειμαι?“, “Τι ειμαι?“, “Τι θα ηθελα να ειμαι αν δεν ημουν αυτο που ειμαι“ και “Απο που κλανει το μπαρμπουνι?“.

Τελικα το συνθημα το πηραν οι Ιταλοι και το εκαναν Berlino! Berlino! Andiamo a Berlino! και με τους γνωστους αθλιους Μπερλουσκονικους Matteraziσμους πηραν το κυπελο στα πεναλτυ και βαλθηκαν να αποδειξουν την ανωτεροτητα της ιταλικης φυλης ψηφιζοντας για 3^η φορα το Μπερλουσκονι, που τους ειχε βαλει το διλλημα “Εγω η οι coglioni? (τα “αρχιδια“, δηλαδη οι αντιπαλοι του!!)“. Πως λεγεται αραγε στα ιταλικα το συνθημα “Καλυτερα κολιονι, παρα το Μπερλουσκονι !“?

Τελος παντων, για αλλου ξεκινησα και αλλου το πηγα. Το θεμα ειναι Berlin.

Βρεθηκα εκει προσφατα μετα απο αρκετα χρονια και (ξανα)επαθα πλακα! Απο την ομορφια της πολης. Απο την απιστευτη ιστορια της. Απο την κουλτουρα και τα events που τρεχουν ασταματητα. Και απο το τρελο πουτσοκρυο, που ακομα και για πολη Κεντρικης Ευρωπης ηταν απιστευτο. Αρχες Οκτωβριου, 0-8 βαθμοι, την ιδια ωρα που η Μεσογειος ακομα απολαμβανε κανονικο καλοκαιρακι. Ολοι οι “Νοτιοι“ πελατες που ειχαν ερθει για το συνεδριο της εταιριας μου (γιαυτο πηγα) τα ειχαν δει ολα...

Αρχισα να γουσταρω με το που το αεροπλανο πλησιασε την πολη για προσγειωση και μπορουσα να διακρινω τις μορφες των σημαντικων κτιριων της (πυργος τηλεορασης, Dom). Ακομα πιο πολυ μου αρεσε το φεστιβαλ χρωματων που ειχε ξεκινησει πιο νωρις απο οτι στη Νοτια Γερμανια. Η αραιη δομηση αφηνει πολυ χωρο για πρασινο, και την εποχη αυτη το πρασινο γινεται κιτρινο και κοκκινο μια και τα φυλλα αλλαζουν χρωματα λιγο πριν πεσουν`στο εδαφος σα μπουτσες. Σορυ για την εκφραση, αλλα αρχισα να γινομαι πολυ βουκολικος και δε μου ταιριαζει, γιαυτο επρεπε να ριξω και ενα μπινελικι, bineluken που λεμε και στα γερμανικα... Οσο πετουσαμε πανω απο την πολη εβριζα, γιατι δεν ειχα προνοησει ο μαλακας να εχω την καμερα στο χερι, και σας στερω τις πιο ωραιες φωτογραφιες που δεν εβγαλα ποτε.

Με το που αφησα τα πραγματα στο ξενοδοχειο, ξεχυθηκα στους δρομους με την καμερα και εκανα το sightseeing tour με το λεωφορειο. Την 1^η φορα που ειχα παει Berlin ηταν το 1995. Τοτε δεν ειχε αρχισει ακομη τοσο εντονα η τουριστικη εκμεταλευση της πολης και την ειχα γυρισει με τα ποδια και με τα λεωφορεια της γραμμης. Με μια Ιταλιδα φιλη ειχαμε μπει στο διπατο “100“ (οχι δε μας μαζεψαν οι Βερολινομπατσοι, το λεωφορειο της γραμμης Νο “100“ εννοω) που κανει ακομα την ιδια διαδρομη και προσφερει την πιο ωραια θεα με εισιτηριο λεωφορειου, αλλα χωρις τα ενδιαφεροντα σχολια που κανουν τα sightseeing λεωφορεια. Ενα απο αυτα τα sightseeing πηρα ακριβως μπροστα απο την Gedächtnis-Kirche (1η φωτογραφια), πανω σε εναν απο τους πιο γνωστους δρομους, την Kurfürstendam, η πιο απλα Kudam. Οι Βερολινεζοι εχουν μια ταση να δινουν παρατσουκλια στα αξιοθεατα της πολης. Το μεγαλυτερο εμπορικο κεντρο της Γερμανιας, το ιδιο θρυλικο με το Harrod’s του Λονδινου, ισως το εχετε ακουστα. Το KaDeWe. Σημανει Kaufhaus des Westens, δηλαδη Καταστημα της Δυσης. Το πιο γνωστο τμημα του ειναι αυτο των τροφιμων με χιλιαδες ειδη τυριων απο ολο τον κοσμο. Παρα πολυ κοντα του ενα απο τα πολλα μνημεια που συμβολιζουν τη διαιρεση και την επανενωση της πολης και της χωρας και ο σταθμος του Μετρο (U-Bahn στα γερμανικα) Wittenbergplatz, o παλαιοτερος της πολης.

Στην επομενη γωνια, ενα δωρο του τοτε δημαρχου του Παρισιου, Jacques Chiraq, για τα 750 χρονια απο την ιδρυση της πολης. Ενα τοξο που λεγεται “124,5 μοιρες“. Το τοξο διαγραφει μια καμπυλη 124,5 μοιρων. Γιατι τοσες? Γιατι τοσες ειναι οι μοιρες που χωριζουν το Βερολινο απο το Παρισι. Σαν πολλες μου φαινονται παντως...

Τα κεντρικα της CDU, των χριστιανοδημοκρατων. Η Ρηγιλλης του Βερολινου. Εδω ειναι η Αngela, ο Κωστακης (η μαλον καλυτερα η Ντορα ισως και ο Αντωνης) της Γερμανιας. Η οποια Ντορα μιλα και απταιστα γερμανικα βεβαιως-βεβαιως. Το Berlin, που το διατρεχει ο ποταμος Spree, προερχεται ετυμολογικα απο τη λεξη Bär, που σημανει “αρκουδα“ (κατα αλλους προερχεται απο το αρχαιογερμανικο “Brrrrrrrrrrrrrrrrrrrr“ που σημαινει στα αρχαια γερμανικα “εχουν παγωσει τ‘ αρχιδια μου“), γιαυτο και το αρκουδακι ειναι το συμβολο (και η σημαια) της πολης που ειναι ταυτοχρονα και κρατιδιο. Οι αλλες δυο πολεις κρατιδια στη Γερμανια νομιζω ειναι η Βρεμη και το Αμβουργο. Μη ρωτατε γιατι. Δεν ξερω. Προφανως ιστορικοι λογοι. Σε διαφορα σημεια θα δειτε το ιδιο αρκουδακι “ντυμενο“ διαφορετικα. Στην αυλη της Αιγυπτιακης πρεσβειας ειναι παντως μεταμφιεσμενο σε Κλεοπατρα.

Το Σπιτι των Πολιτισμων, Haus der Kulturen, λιγο πριν την Potsdamer Platz, το μεγαλυτερο εργοταξιο του κοσμου στις αρχες της δεκαετιας του ’90, λιγο πριν παρει μπρος η Σαγκαη. Εδω χτυπουσε η γερμανικη καρδια του EURO 2004. Θυμαμαι ακομη οτι στο τεραστιο studio της γερμανικης τηλεορασης μεσα στο Sony Center παρακολουθουσαν τον τελικο διπλα διπλα η Ελληνιδα πρεσβης (μπορει και προξενος, δε θυμαμαι ακριβως) με τον Πορτογαλο ομολογο της. Ολα τα νεα κτιρια στο Βερολινο ειναι γυαλινα. Απο τη μια για να γεμισουν φως, απο την αλλη να συμβολισουν το τελος της εποχης της καχυποψιας.

Η φωτογραφια που βλεπετε δεν εχει προβλημα με τα pixel. Απλα η καμηλοπαρδαλη ειναι φτιαγμενη απο Lego και διαφημιζει τη Legoland.


Διπλα ακριβως, το μουσειο Κινηματογραφου και Τηλεορασης. Believe it or not, δεν το τιμησα. Ντροπη μου!

Η λιθοστρωτη γραμμη που βλεπετε να διασχιζει το δρομο διαγωνια ειναι το μερος που στεκοταν το τειχος. Αυτη η γραμμη διασχιζει ολη την πολη, μαλον καλυτερα περικλειει ενα κομματι της. Σε ορισμενα σημεια το τειχος υπαρχει, και θα το δουμε παρακατω.


Το ασπρο “U“ σε μπλε φοντο δειχνει τις στασεις του μετρο (U-Bahn), το ασπρο “S“ σε πρασινο φοντο, τις στασεις του Προαστιακου (S-Bahn).

Το Checkpoint Charlie στη Friedrichstrasse.

Το τριτο σημειο ελεγχου απο το Δυτικο προς το Ανατολικο Βερολινο. Δεν το λενε ετσι λογω καποιου Charlie, οπως π.χ. το Oscar λεγεται ετσι επειδη οταν το πρωτοειδε η γραμματεας της Ακαδημιας Κινηματογραφου ειπε οτι της θυμιζει το θειο της τον Oscar. Απλα, ηταν το τριτο σημειο ελεγχου, δηλαδη το Checkpoint C. Και στο αμερικανικο σταρτιωτικο αλφαβητο παει Alpha, Bravo, Charlie.

Το Gendarmenmarkt. Το ονομα εχει γαλλικη προελευση, μια και η πλατεια χτιστηκε απο Γαλλους προτεσταντες προσυγες. Εχετε ακουσει για τη νυχτα του Αγιου Βαρθολομαιου? Φυσικα.
Ξερετε τι ακριβως εγινε τοτε? Καποια σφαγη.
Ποια ακριβως ομως? Δυστυχως δε σφαξανε οι Τουρκαλβανοι του Αλη Πασα Ελληνικο αμαχο πληθυσμο για να κανει κανα μνημοσυνο ο Νομαρχης και να μαζεψει κανα ψηφαλακι, ειδικα τωρα που πηγαινε και για προεδρος της φιλελευθερης παραταξης.
Αν θυμαστε την ταινια Βασιλισσα Μαργκο (Μαριγω στα ελληνικα) απο τα 90ς (με Isabelle Adjani παρακαλω), με αφορμη το γαμο της Μαργκο με εναν προτεσταντη πριγκηπα, ξεκινησε η σφαγη των προτεσταντων απο τους καθολικους απο το Παρισι και γρηγορα επεκταθηκε σε ολη τη Γαλλια. Πολλοι απο τους Προτεσταντες Huguenots (Ουγκενοτους μαλον στα ελληνικα) που διεφυγαν εφτασαν στο Βερολινο οπου βρηκαν ασυλο και εχτισαν και στην πλατεια αυτη ενα Γαλλικο και ενα Γερμανικο ναο. Στη μεση βρισκεται η Konzerthalle. Υπηρχε μια εποχη που καθε τριτος κατοικος του Βερολινου ηταν Γαλλικης καταγωγης. Κατα τη διαρκεια του Τριτου Ραιχ, Γερμανοι πατριωτες εβγαλαν το συνθημα “Δε θα γινεις Γερμανος ποτε! Γαλλε-ε, Γαλλε-ε-ε-ε!“

Ξεχασα να σημειωσω οτι οταν βρεθηκα Berlin στις αρχες Οκτωβρη, μερικες βδομαδες πριν αρχισουν οι γιορτες για τα 20 χρονια της πτωσης του τειχους, ειχε μολις ξεκινησει το Festival of Lights, και ολα τα μνημεια της πολης ηταν φωτισμενα με τρελα gay χρωματα.


Απο το Gendarmenmarkt το λεωφορειο βγαινει στον πιο ωραιο δρομο του Βερολινου, τη λεωφορο Unter den Linden, που σημαινει “Κατω απο τις Φιλυρες“. Τωρα αν ξερει κανεις απο σας τι δεντρο ειναι η φιλυρα και μπορει να το ξεχωρισει απο το πευκο εγω θα τον προτεινω για προεδρο της ΝΔ. Η εστω για υφυπουργο Δημοσιας Ταξης, που τωρα λεγεται Προστασιας του Πολιτη (Γιατι οταν ακουω προστασια σκεφτομαι παντα νταβατζηδες?). Βεβαια Υπουργαρα αμετακινητη δια βιου πρεπει να παραμεινει ο Αργυροχρυσοχοιδης. Αυτο το παληκαρι το γουσταρω παρα πολυ. Ειναι αυτος ο αετος που επιασε τη 17 Νοεμβρη. Μονος του. Με τα χερακια του. Υπαρχουν βεβαια οι καεντρεχεις που λενε οτι αν δεν εσκαγε η βομβα στα χερια του Ξηρου, ακομα δε θα ειχανε βρει ουτε μια τριχα απο τα αρχιδια του Κουφοντινα. Αυτο που δε γνωριζουν οι κακεντρεχεις ομως ειναι οτι αυτο το παληκαρι ειναι τοσο ικανο που εξαρθρωσε τη 17Ν επειδη οντως βρηκε μια τριχα απο τα αρχιδια του σκυλου του γειτονα της ξαδερφης του μπατζανακη του Κουφοντινα σε ενα σαντουιτς που αγορασε ενα βραδυ απο το Εβερεστ, φευγοντας απο το Υπουργειο Δημοσιας Ταξης. Αυτο το για κοινους θνητους αχρηστο ευρημα σε συνδυασμο με το γεγονος οτι εκεινο το βραδυ εβρεχε στο Κατμαντου, ο Γαυρος εχανε 1-0 με γκολ στο τελευταιο λεπτο απο μια σημαντη ομαδα που δεν ξαναεπαιξε ποτε Champions League και το οτι ενας τουριστας κραταγε στα χερια του ενα σουβενιρ που μολις αγορασε απο την Πλακα (συγκεκριμενα ενα made in China γυψινο Σατυρο με καυλωμενο πεος) οδηγησε τον Αργυροχρυσοχοιδη στη γιαφκα της 17Ν. Καπως ετσι φτασανε και στα ιχνη μιας 22χρονης απο τους Πυρηνες της Φωτιας. Αυτη η οργανωση ειναι απιστευτα επικινδυνη. Εφτασε σε σημειο να βαλει εκρηκτικα σε μια κατσαρολα μπροστα απο το σπιτι του Μιμη Ανδρουλακη και δε νομιζω οτι αυτη τη στιγμη υπαρχει μεγαλυτερος κινδυνος για την ελληνικη κοινωνια απο τους λαθρομεταναστες και απο την τρομοκατσαρολα στο σπιτι του Μιμη. Και μια που αναφερουμε λαθρομεταναστες και Ανδρουλακη, υπαρχει ενας κοινος παρανομαστης μεταξυ τους, και ειναι ο Καρατζαφερης. Ο ανθρωπος που θα απαλλαξει το εθνος απο τους λαθρομεταναστες ηταν απο τους πρωτους (μαζι με το παπαδαριο βεβαιως βεβαιως) που υποστηριξαν το καψιμο βιβλιων του Ανδρουλακη. Βεβαια για να λεμε την αληθεια, χαρη του εκαναν για τη τζαμπα διαφημιση. Οσοι εχετε (καταφερει να) διαβασει Ανδρουλακη ξερετε τι εννοω...

Και μια που αναφερουμε καψιμο βιβλιων, στην πλατεια αυτη εκαιγαν τα βιβλια οι Ναζι.

Ακριβως απεναντι απο το Humboldt Universität.
Ιδρυθηκε το 1810 απο τον Wilhelm von Humboldt.




Διπλα ακριβως, το Μουσειο Γερμανικης Ιστοριας.


Το λεωφορειο διαφημιζει την εκθεση “Wir sind ein Volk“ (Ειμαστε ενας λαος). Μου θυμιζει το ανεκδοτο με τον Ossi και το Wessi. Λεει ο Ossi του Wessi: “Wir sind ein Volk“ (Ειμαστε ενας λαος). Και του απαντα ο Wessi “Wir auch!“ (Κι εμεις το ιδιο!).


Το Pergamon Museum. Το πιο εντυπωσιακο μουσειο που εχω επισκεφθει ποτε!
(Βασικα ειναι πισω απο το μουσειο που βλεπετε φατσα-καρτα)


Φιλοξενει την Ακροπολη της Περγαμου, την Πυλη της Αγορας της Μιλητου και πολλα αλλα.
Αν δεν ειστε πατριωτης εθνικοσιαλιστης, σαν κι αυτους που πανε στο Λουβρο για να δουνε τη Νικη της Σαμοθρακης, αντε και τη Μονα Λιζα, και σας ενδιαφερει και κατι μη ελληνικο, το μουσειο προσφερει εκτος των αλλων και την Πυλη Ishtar απο την Αρχαια Βαβυλωνα. Μεχρι να παω πρωτη φορα εκει, νομιζα πως δεν υπηρχε τιποτα που να σωζεται απο αυτη την πολη.


Το Dom, ο καθεδρικος ναος και στο βαθος ο Fernsehturm.


Και παλι ο Spree διπλα στο Dom. Α, τα μουσεια και το Dom βρισκονται σε ενα νησακι που λεγεται Museumsinsel (νησι των μουσειων).
Ολα αυτα βρισκονται στον ιδιο δρομο, την Unter den Linden, σε αποσταση μερικων μετρων η μερικων εκατονταδων μετρων το ενα απο το αλλο. Ακριβως απεναντι απο το Dom, βρισκοταν το Berliner Stadtschloss (Παλατι της πολης του Βερολινου). Στο Β' Παγκοσμιο Πολεμο υπεστη μεγαλες καταστροφες, οχι ομως τοσο τραγικες που να μη δεχονται επιδιορθωσεις. Το Charlottenburg που υπαρχει σημερα, ειχε χτυπηθει πολυ χειροτερα. Ειχε ομως την ατυχια να βρισκεται στο Ανατολικο Βερολινο και να συμβολιζει την Πρωσικη Απολυταρχια, που δε συμβαδιζε και ιδιαιτερα με τις αρχες του κομμουνισμου και την αρχιτεκτονικη του. Ετσι τα συντροφια αποφασισαν να το γκρεμισουν μια και καλη και στη θεση του να χτισουν ενα κομμουνιστικο εκτρωμα, συγνωμη αριστουργημα, το Palast der Republik. Μετα το 1990, το Σταλινουργημα κατεδαφιστηκε και εμεινε ελευθερος χωρος πρασινου. Οχι για πολυ ομως! Η επανακατασκευη του Berliner Stadtschloss ξεκιναει το 2010!!! Λετε να γυρισει και ο Πρωσος βασιλιας? Δεν ειναι και δυσκολο δεδομενου οτι οι πιο πολλες βασιλικες οικογενειες της Ευρωπης (συμπεριλαμβανομενης και της Αγγλικης, αλλα και της Ελληνικης) ειναι γερμανικες. Δεν ξερω αν το γνωριζετε, αλλα η αγγλικη βασιλικη οικογενεια λεγεται Windsor απο το 1917. Μεχρι τοτε λεγοταν Sachsen-Coburg-Gotha, αλλα μεσα στον Α' Παγκοσμιο Πολεμο, δεν ηταν και η καλυτερη επιλογη ονοματος. Και το Ντορα Μητσοτακη δεν ανοιγει πολλες πορτες. Ενω το Ντορα Μπακογιαννη...

Τουλαχιστον το 60% της πολης καταστραφηκε στον πολεμο. Αν δειτε παλιες φωτογραφιες της πολης, πριν τον πολεμο, θα καταλαβετε το μεγεθος της καταστροφης. Περιπου οπως και της Αθηνας, μονο που την Αθηνα δεν την κατεστρεψαν ουτε οι Γερμανοι, ουτε οι Τουρκοι, ουτε οι Αλβανοι, ουτε οι Σκοπιανοι.
Αμα εχεις τοσους Ελληνες, τι να τους κανεις τους εχθρους???


Στην Alexanderplatz βρισκεται ο Fernsehturm, το Rottes Rathaus (κοκκινο δημαρχειο), και το συντριβανι του Ποσειδωνα.

Επιστροφη στην Unter den Linden και στα χλιδατα μαγαζια. Ακριβως στην αλλη ακρη της, βρισκεται η Πυλη του Βραδεμβουργου. Διπλα της η αμερικανικη πρεσβεια. Ακριβως απεναντι απο την πρεσβεια, το μνημειο του Ολοκαυτωματος, που εγινε αντικειμενο εντονης κριτικης για το μεγεθος αλλα και για το συμβολισμο του.


Εδω οι σταυροι με τα ονοματα αυτων (ορισμενων απο αυτων) που εχασαν τη ζωη τους προσπαθωντας να περασουν το τειχος.

Ακριβως διπλα απο το Reichstag. Για καιρο νομιζα πως οι Γερμανοι δε χρησιμοποιουσαν τη λεξη για να αποφευγουν τους συνειρμους με μια εποχη, που θελουν να ξεχασουν και το λενε Bundestag (Ομοσπονδιακη Βουλη). Τελικα το χρησιμοποιουνε και Reichstag ειναι το κτιριο, ενω Bundestag ειναι η Βουλη σα θεσμος. Τον καινουργιο θολο τον σχεδιασε ενας απο τους διασημοτερους αρχιτεκτονες στον κοσμο, ο Norman Foster. Η εισοδος ειναι δωρεαν και ο περιπατος πανω στον ελικοειδη διαδρομο που σε ανεβαζει στην κορυφη του θολου ειναι απο τα highlights ενος ταξιδιου στο Βερολινο, γιαυτο και εχει παντα μια μεγαλη ουρα. Εννοειται οτι μπορεις να δεις και τη συνεδριαση της Βουλης απο κατω.


Το καλοκαιρι του 1995, οταν ειχα παει πρωτη φορα (εχω αρχισει να γινομαι γρια πουτανα, το ξερετε) ειχα πεσει πανω σε ενα αξεχαστο event. Ο Βουλγαρος καλλιτεχνης Cristo, ειδικος στα κουκουλωματα (ουτε Ελληνας πολιτικος να ηταν ο πουστης), ειχε διοργανωσει το Wrapping του Reichstag, ενα σκηνικο που εχει μεινει στην ιστορια της πολης. Αλλη ενδιαφερουσα ιστορια, εχει να κανει με μια απο τις πιο γνωστες φωτογραφιες του 20ου αιωνα. Των Ρωσων στρατιωτων που υψωνουν τη σημαια του Κοκκινου Στρατου στο κτιριο. Η φωτο ειναι μουφα και μαλιστα διπλη. 1ον, τραβηχτηκε 2 μερες μετα την υψωση της σημαιας κι αυτο γιατι το γεγονος δεν αποθανατιστηκε τη στιγμη που συνεβη. Το κακο ειναι οτι δεν το επανελαβαν με τον ιδιο πρωταγωνιστη που το εκανε με κινδυνο της ζωης του, την ωρα που οι μαχες γυρω απο το κτιριο συνεχιζονταν, αλλα με εναν αλλο Ρωσο και εναν Καζακο (οχι τον Κωστα της Τζενης). Το απιστευτο ειναι οτι o στρατιωτης κατω που κραταει αυτον που υψωνει τη σημαια, φοραει 2 ρολογια (ενα σε καθε χερι), και αυτο οχι για να εχει ωρα Γερμανιας και ωρα Καζακσταν, αλλα γιατι ειχε προλαβει να κλεψει 2. Βεβαια η προπαγανδα χρησιμοποιησε το photoshop της εποχης και "εξαφανισε" το ενα, αλλα ολως τυχαιως η φωτο που βρηκα στο ιντερνετ ειναι η αυθεντικη. Καντε κλικ, να τη μεγενθυνετε.

Κλεινω το 1ο μερος με τον Hauptbahnhof (τον κεντρικο σταθμο του Βερολινου) που χτιστηκε πριν μερικα χρονια διπλα στα δημοσια κτιρια και στοιχισε 1 δις €.
Θα επανερθω συντομα με το Berlin 2. Ολες οι φωτος του post εδω.
http://picasaweb.google.de/nikoszardiniera/Berlin1#

CINEMA

Να πω και κατι κινηματογραφικο. Ημουν απογοητευμενος γιατι η χρονια εκλεισε και δεν ειδα μια ταινια που να μου αρεσε ιδιαιτερα. Ξερετε πως εχω βαρεθει (μαλον σιχαθει) το αμερικανικο σινεμα και δε βλεπω αμερικανικες ταινιες. Η μονη που μου αρεσε φετος βεβαια ηταν το "Up" της Pixar. Το ειδα και σε 3D, και παρολο που ειχε διπλασια τιμη απο το κανονικο, αξιζε τα λεφτα του.

Τυχαια λοιπον, πριν 2 βδομαδες, μια νυχτα που δε μου κολλαγε υπνος με τιποτα, εκανα κατι που κανω πολυ σπανια. Ανοιξα την τηλεοραση. Δεν περιμενα να δω κατι καλο, αλλα τουλαχιστον η γερμανικη τηλεοραση μετα τα μεσανυχτα εχει πολυ καλες ταινιες, σε αντιθεση με την ελληνικη τηλεοραση που αργα το βραδυ παιζει οτι ανεγκεφαλη μαλακια εχει βγαλει το αμερικανικο σινεμα την τελευταια εικοσαετια.

Και επεσα στις Πριγκηπισσες. Στην αρχη δεν καταλαβα απο ποια χωρα ηταν. Στη Γερμανια οι ταινιες μεταγλωττιζονται, πραγμα που σιχαινομαι απιστευτα γιαυτο δεν πολυπαω σινεμα αλλα περιμενω το DVD. Βεβαια η μεταγλωττιση ειναι πολυ καλης ποιοτητας, και καμμια φορα αργω να παρω χαμπαρι οτι δεν ειναι γερμανοφωνη. Κι επειδη η πρωταγωνιστρια λεγοταν Καγια, και τουρκοφερνε νομιζα πως ηταν σε γερμανοφωνη χωρα. Προσπαθησα να το καταλαβω απο τις πινακιδες τον αυτοκινητων και διακρινα αμιδρα ενα "W", οποτε το μυαλο μου πηγε στη Βιενη. Τελικα το "W" ηταν "Μ" ("Madrid") και η Καγια ηταν "Calle" που σημαινει "δρομος". Ειναι η ιστορια για δυο πουτανες στη Μαδριτη, μια Ισπανιδα και μια απο τη Δομινικανη Δημοκρατια. Και ειναι καταπληκτικη. Με διαφορα η καλυτερη ταινια που ειδα φετος (αν και ειναι του 2005). Και εδω φαινεται η τρομακτικη διαφορα του αμερικανικου με το ευρωπαικο σινεμα. Στην αμερικανικη βερσιον, η μια θα παντρευτει το Richard Gere και η αλλη το George Clooney, θα ξεχασει το παρελθον της και θα γινει καλη νοικυρα που βαζει μπουγαδα, παει εκκλησια και ψηφιζει George Bush η εστω Ψωμιαδη. Στην Ευρωπη δεν εχει τετοια, η πραγματικοτητα ειναι πιο "πραγματικη" και ποναει. Και παρα την τραγικοτητα της η ταινια ειναι ευχαριστη και εχει σχεδον happy end, παρολο που οι γκομενες ουτε τα προαναφερθεντα πουροτεκνα παντρευονται, ουτε στο καζινο κερδιζουν, το αντιθετο μαλιστα. Oι γκομενες ειναι εκπληκτικες και μαζεψαν τα Goya, τα ισπανικα Oscar.

Αντι για trailer, σας βαζω το τραγουδι της ταινιας "Me llaman Calle" ("Με λενε Calle") του Manu Chao.

Κι αντι να βγαλετε τα ματια σας, πατηστε το link και απολαυστε ηχο και εικονα HQ.
http://www.youtube.com/watch?v=76kQSQtv3rA
Στο τελος, η Calle ρωταει τη Zulema ακολουθωντας δυο νεαρους που τους εχουν γνωρισει σε ενα club:
_"Θα τον χρεωσεις το δικο σου?"
_"Σημερα δεν ειμαι πουτανα! Ειμαι πριγκηπισσα!"