Καινουργια Χρονια (το πρωτο μου blog)

02.01.2007, 00.30 περιπου.
Αφου ξεμεινα σπιτι και σερφαρισα λιγο στο διαδικτυο, ειπα να φτιαξω το πρωτο μου blog.
Συγνωμη για την ελλειψη τονων, αλλα γραφω στα ελληνικα μετα απο πολλα χρονια και δεν ξερω καν πως μπαινουν οι τονοι.
Να πως μου μπηκε (ο καινουργιος χρονος εννοω).



01.01.2007, 06.30 περιπου.
Σαπισα στον υπνο το βραδυ της Πρωτοχρονιας. Ας οψεται ο προηγουμενος ολοημερος γαμος, η πρωινη πτηση, η μεσημεριανη βολτα στην Αθηνα και η βραδυνη αναμονη του καινουργιου χρονου. Επεσα κατα τις 2 τη νυχτα και κατα της 6μισι το πρωι χτυπησε το ξυπνητηρι. Το ειχα ξεχασει ο μαλακας και συρθηκα να το κλεισω. Επεστρεψα στο κρεβατι για να ξανασηκωθω μετα απο κανα τεταρτο απο ενα δυνατο (και γνωριμο) κροτο απο το δρομο. "Δυστυχημα" σκεφτηκα και σηκωθηκα σαν αιμοδιψης δημοσιογραφος για να μη χασω το θεαμα.
Οσοι ξερουν που μενω δε θα εντυπωσιαστουν ιδιαιτερα απο το γεγονος οτι τα δυστυχηματα μπροστα στο σπιτι μου ειναι πιο συχνα κι απο τα σκανδαλα της κυβερνησης ( η απο τις ακροδεξιες μπαρουφες του Χριστοδουλου αν προτιματε κατι λιγοτερο αντικυβερνητικο).
Ενας μαλακας (απο τους παρα πολυ λιγους εως ελαχιστους που κυκλοφορουν στην Ελλαδα) ειχε πεσει πανω στο φαναρι. Οταν λεω ειχε πεσει, εννοω το ειχε καβαλησει σε doggy style.
Ηταν η καλυτερη φωτογραφια της χρονιας, αλλα δεν την τραβηξα.
Τραβηξα ξανα για το κρεβατι χαζευοντας τον τυπο που μαζευε (κλωτσαγε δηλαδη) τα κομματια του φαναριου που ειχαν γεμισει το οδοστρωμα. Καπακι σταματησε ενα ασθενοφορο.
Σταματησα κι εγω την πορεια προς την κλινη και προς στιγμην τρομαξα γιατι νομισα οτι μεταφερθηκα στη Γερμανια, καθως στην Ελλαδα (οπως και σε ολες τις πολιτισμενες χωρες των Βαλκανιων) τα ασθενοφορα ερχονται μετα απο 2,5 με 3 ωρες για να μαζεψουν τα πτωματα, αλλα αμεσως σκεφτηκα οτι ο οδηγος του ασθενοφορου θα ηταν καθ' οδον για το παρακειμενο Goody's (να χτυπησει κανα club για να στανιαρει ο ανθρωπος) και εντελως συμπτωματικα βρεθηκε εκει, οποτε ειπε ας ρωτησω το παλουκαρι μπας και χρειαζεται βοηθεια. Το παλουκαρι ηταν μια χαρα, που να καταλαβει τι του γινοταν, αφου ηταν σιγουρα τιρλα στα ξυδια. Ετσι κι αλλιως τετοια ωρα, μαλον απο γλεντι θα γυρναγε, δε νομιζω να πηγαινε εκκλησια.
Το ασθενοφορο συνεχισε για τα Goody's κι εγω την ξαναεπεσα να κοιμηθω αναλογιζομενος, οτι
Α. μαλον αποκλειεται να ερθει η αστυνομια,
Β. σιγουρα αποκλειεται να του κανουν αλκοτεστ, και
Γ. τον εκοβα κομματια οτι το φαναρι αποκλειεται να ξαναστηθει πριν την επομενη εθνικη εορτη η αργια, δηλαδη παμε για Καθαρη Δευτερα στην καλυτερη περιπτωση (τα Φωτα δε μετρανε γιατι ειναι πολυ κοντα).


01.01.2007, 12.00 περιπου.
Κατα τις 12 το μεσημερι σηκωθηκα και βγηκα να δω αν το αυτοκινητο του τυπου ηταν ακομη πανω στο φαναρι, η αν τον ειχε ρυμουλκυσει ο ξαδερφος του ο Θοδωρας με το πειραγμενο Punto GT με τα προβολια και τα φαρδια ζαντολαστιχα οπως θα γυρναγε απο τον Πλουταρχο κατα τις δεκα το πρωι.
Παιδια, σας ορκιζομαι στην υγεια του Βαζεχα, το φαναρι ηταν στη θεση του καμαρωτο και χρωματιστο !!!!
Ρε μπας και ονειρευτηκα ??? Η μηπως γιναμε Ευρωπη ?
Κρυος ιδρωτας με ελουσε. Οχι δεν ειναι δυνατον!
Κι ομως, δεν ειχαν περασει 5 ωρες (και τι 5 ωρες, πρωτοχρονια ξημερωματα) και το φαναρι στεκοταν εκει αγερωχο, περηφανο, στητο, γκαβλωμενο (που λεμε και στη Βορεια Ελλαδα του Ψωμιαδη και της Καραχασαν).
Σοκ και δεος !
Αυτη θα ηταν η 2η καλυτερη φωτογραφια της χρονιας, μαλον καλυτερα θα μοιραζοταν το βραβειο με την 1η, αλλα οπως ειπαμε δεν τραβηξα καμια (φωτογραφια εννοω).

01.01.2007, 13.30 περιπου.
Πρωτη μερα της καινουργιας χρονιας κι εγω με Γιωργακη και Παουλινα στην παραλια στον Αλιμο(νο).
15 βαθμοι! Για τους Αθηναιους κρυο, για μας ανοιξη.
Βρισκομαι πανω στην εξεδρα του ναυαγοσωστη (φωτο δεξια) αλλα η Pamela Andersson δεν ειναι εδω. Ειναι σιγουρα στο σπιτι της στο Περαμα (το Malibou της Αθηνας) με Hangover απο το χθεσινο παρτυ με τα ουζα.
Ηδη μεσα στη θαλασσα ειναι 3 ατομα και αλλα 2 ετοιμαζονται να μπουν. Το προβλημα ειναι οτι το ενα ατομο ειναι μια γιαγια γυρω στα 60-70 (οχι αυτο δεν ειναι προβλημα, το επομενο ειναι) και το αλλο ο Γιωργακης, ο οποιος μεχρι να κατεβω τρεχοντας σαν τον David Hasselhof εχει ηδη μπει μεσα με τα παπουτσια !

Τελικα τον προλαβα λιγο πριν φτασει το νερο στο γονατο και βγαζοντας τον εξω (το Γιωργακη εννοω) αρχισε να ουρλιαζει "Ε-ΚΕΙ !! Ε-ΚΕΙ!!" δειχνοντας τη θαλασσα. (Το γαμεις η δεν το γαμεις το τσογλανι τωρα ??)

Τελικα εβγαλα τα παπουτσια μου και βουτηξα λιγο (μεχρι το γονι που λενε και τα ημισκουμπρια) κρατωντας τον αγκαλια. Ηθελε να κατεβει αλλα δεν τον αφησα και αρχισε να γελαει απο χαρα που ηταν μεσα, ακριβολογωντας πανω απο τη θαλασσα. Ειχε ενα σαρδονιο χαμογελο ευτυχιας σαν αυτο που εχουν τα στρουμφακια την ανοιξη οταν μεγαλωνει το χορταρι και τους γαργαλαει τ' αρχιδια.


Το ξερω οτι μου πεφτει κομματακι δυσκολο να ζησω ξανα μονιμα σ' αυτη την πολη, αλλα δεν παυω να νοσταλγω τετοιες χειμωνιατικες μερες και προσπαθω να τις απολαυσω οσο μπορω οταν ερχομαι. Το μαλακα που μολις περασε απο κατω απο το σπιτι με τερμα σκυλαδικα (ωρα 01΄15) τον προσπερναω γρηγορα.

Το πρωτο μου blog το αφιερωνω στους φιλους Ελληνες του εξωτερικου που θα ηθελαν να ειναι κι αυτοι εδω.
Αντε ρε, θαρθει κι η σειρα σας !
Καλη χρονια και ηλιολουστη!